360 degrees

Trekvogels vliegen naar warmere oorden in de winter. Wel deze Belgische vogel heeft warmere Hawaiiaanse oorden opgezocht. Na 88 dagen in de USA en Canada is het nu tijd om terug te vliegen. 

 Op mijn laatste dag in de USA ben ik terug naar Seattle's Space Needle gegaan, voor een "before and after" foto. Als je er een ticket koopt voor het uitkijkplatform, nemen ze namelijk een foto van je. Die mag je eens je op 160 meter hoogte zit gratis doormailen naar je familie. Wel hier is de "voor en na foto".

11 december 2012

3 maart 2013

Zoek de 7 verschillen ! Uiterlijk is er waarschijnlijk niet zoveel veranderd, maar tijdens de 88 dagen heb ik wel een heel kleurenpalet aan ervaringen mogen meemaken die niet vast te leggen zijn op foto. Net zoals het 360 graden uitzicht dat je hebt op de top van de Space Needle nooit op foto vast te leggen is. "Nothing beats reality". En zelfs dan blijft het mijn realiteit ... want iedereen bekijkt de wereld door zijn eigen cameralens.

Sommige mensen zien beter het overzicht, andere zien de details. Sommige mensen zien veelal de zonnige kant van het leven, voor anderen is het leven eerder een druilerige herfstdag .. met hier en daar een opklaring :-)

Soms is het ook interessant om de wereld die je voor je ziet eens door een spiegel te bekijken. Zoals deze gespiegelde blik op downtown Seattle, getrokken op het uitkijkbalkon van de Space Needle. (160 meter hoog) 

Wat zien we al we in de spiegel kijken ? De naakte waarheid of een gephotoshopte versie van die werkelijkheid ? Zien we onze gebreken of zien we de schoonheid ... the beauty or the beast :-)

What do you see when you look in the mirror ?

Bij mijn verblijf in Hawaii was de werkelijkheid die ik voorgeschoteld kreeg, niet altijd degene zoals ik die op de spiegel van mijn verwachtingen had geprojecteerd. De eerste week dat ik op Kauai was, was het stormachtig weer met dagelijks wel een aantal buien. Was dit het altijd zorgeloos zonnige Hawaii ? 

Maar wat op het eerste zicht spelbrekers leken, werden al snel bondgenoten. De buien schotelde me iedere dag de prachtigste regenbogen voor ! De stormwind was een lokroep voor de kite- en windsurfers, die me entertainde met hun acrobatische sprongen op de woelige zee.

Later ontdekte ik, dat ik aan de regenachtige windzijde van het eiland zat die eerste week. Op het eiland was er ook een plaats waar bijna altijd de zon scheen.

De Hawaii-eilanden zitten vol met van die weerstegenstellingen. Elk eiland heeft een regenachtige kant en een zonnige kant. Zo leer je de verborgen schoonheid van elk weertype kennen. Ook de zonnige zijde heeft een schaduwkant ... want er groeit bijna niets, en de regenkant heeft een zonnige kant in de vorm van de weelderig groene natuurpracht.

Zodra ik de zee van verwachtingen die ik meegebracht had uit België kon loslaten, zag ik dat elke situatie die me voorgeschoteld werd wel okey was. In de meeste gevallen was het niet de regen die de spelbreker was, maar het waren eerder mijn gedachten over die regen.

Zo kreeg ik op de terugtocht van de Kalalou valley te maken met stormwind en bakken regen uit de lucht. Het werd een dag die ik niet snel meer zal vergeten. De weersomstandigheden maakte de trektocht een stuk avontuurlijker !

Puget Sound zeearm

Zo zal de stormachtige ferry overtocht van Victoria naar Seattle ook een bladzijde krijgen in mijn geschiedenis boek. Elke keer als ik nu op de wereldkaart ga inzoomen op de Juan de Fuca zeestraat, komt deze herinnering weer tot leven.

Dat vind ik het boeiende aan reizen ... de steden en landen op de wereldbol krijgen een gezicht. Als ik bijvoorbeeld de Japanse stad Kyoto hoor vernoemen, dan zie ik Hiromi voor mij, de Japanse uit Kyoto waarmee ik 10 dagen Bali heb verkend ... en ook Atsushi, de Japanse fotograaf die mij vereeuwigde op het strand van Maui.

Iedere medemens die ik ontmoet tijdens het reizen toont me zijn perspectief op het leven. Hierbij moet ik weer denken aan de Kahuna's van Hawaii, de wijze mannen van het eiland. Zij zeggen als ze hun verhaal doen, terwijl ze hun arm naar beneden slaan, dit is mijn zienswijze ... en dan maken ze een horizontale cirkel met hun arm en zeggen .... maar er is nog een cirkel van 360 graden aan andere zienswijzen op deze wereld, geef me de jouwe !

Ieder mens heeft zijn eigen unieke kijk
op de wereld.

Op Hawaii is het niet zo moeilijk om het leven door een roze bril te bekijken ... maar deze roze olifant zal ook wel ergens in België rondlopen zeker ? Geef me een seintje als je hem tegenkomt :-) Inmiddels ben ik op 5 maart terug geland in België.  De roze olifant verwelkomde me zowaar in de vorm van een zonnige lentedag !

 Bij deze wil ik de familie en vrienden bedanken die mijn reisverhaal gevolgd hebben de voorbije 3 maanden, want een verhaal komt pas tot leven dankzij de aandachtige toeschouwer ! Ne dikke merci dus ... and till we meet again somewhere over the rainbow :-)

De straat van Juan de Fuca

"I never was on a boat like that" zei een oudere vrouw toen we met de ferry aanmeerde in de haven van Seattle. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik ook nog nooit met een boot op zo'n stormachtige zee had gevaren. De boosdoener was de straat van Juan de Fuca, deze zeestraat is rechtstreeks verbonden met de Grote en in dit geval niet zo Stille oceaan. 

Maar ik zal beginnen bij het begin. Zaterdag 2 maart werd ik wakker in mijn jeugdherbergkamer. In de andere bedden van mijn hostelkamer lagen Julia en Laura uit Duitsland, Kathrin uit Zuid-Korea  (Zuid-Koreanen geven zichzelf westerse namen als ze rondreizen ... omdat hun originele naam moeilijk uit te spreken is voor een niet-Koreaan), Antoine uit Toulouse en Jen uit Toronto.

Wat doen de meeste jeugdherberg gasten als ze wakker worden ? Direct surfen op het internet, dankzij de gratis wifi-verbinding. En warempel ik had een email van de Ferry-maatschappij. Mijn overtocht van Victoria naar Seattle was met 2 uur vervroegd, omdat er een storm op komst was !

Om 3 uur 's namiddags die dag zetten we koers richting Seattle. De kapitein zei dat we woelig weer in het vooruitzicht hadden en dat mensen die gevoelig waren voor zeeziekte gratis anti-zeeziek pillen mochten komen afhalen. Verder moesten we in onze stoel blijven zitten totdat we de straat van Juan de Fuca gepasseerd waren, al lachend merkte hij op. "I warn you, we are going to have a bumpy ride. For people who like a bit of motion, enjoy !"

En "a bit of motion" hebben we gekregen. In het begin viel het al bij al nog mee en vlogen we redelijk vlug over de golven met de snelle catamaran ferry. Maar eens we in volle zee zaten in de straat van Juan de Fuca, begonnen de golven hoger en hoger te worden. Op zich was het wel leuk, dat omhoog en omlaag gaan van de ferry, alsof je op een wip wap zit. Maar plots gingen we wel erg scheef hangen en vlogen alle plastieken bekertjes van de cateringtoog op de grond. "Paniek kwam in de ogen van de passagiers"

Ik begon ook iets sneller te ademen. Het grappige was, telkens wanneer de boot scheef ging hangen op een grote golf, probeerde mijn lichaam zich schrap te zetten ... alsof ik zo dit overhellen van de boot kon tegenwerken. Zonder veel succes kan ik zeggen. We bleven heen en weer slingeren op de woeste baren. De kapitein ging gelukkig veel trager varen nu. 

Deze foto is niet getrokken op mijn overtocht
(enkel ter illustratie van de ferry)

Maar voor enkele passagiers kon dit trager varen niet verhelpen dat ze zeeziek werden. Plots hoorde je iemand overgeven. De vrouw liep vervolgens naar het toilet. Jammer genoeg kon de toiletdeur het geluid dat ze maakte niet dempen. We kregen duidelijk in Dolby surround sound te horen hoe haar maag zich binnenste buiten keerde. Bij het horen van de bweukende vrouw, grepen verschillende andere passagiers naar hun maag.

Deze geluidseffecten en het beukende geklop van de golven tegen de romp van de catamaran maakte de hele reiservaring een tikkeltje intenser :-). Ik begon nu ook een beetje schrik te krijgen, want ik had net de dag voordien de film "Life of Pi" gezien. In deze film gaat een groot schip de dieperik in tijdens een storm, en er is maar 1 jongen die de schipbreuk overleefd.

In mijn hoofd begonnen verschillende rampscenario's de revue te passeren. Een gedachte die ook kwam piepen, was het feit dat de oceaan hier ijskoud is. Zelfs in de zomer gaan enkel de mensen die zichzelf "ijsbeer" noemen, baantjes trekken in de koude oceaan.

Olympic mountains USA

De zeezieke vrouw liep nog een paar keer richting toilet het volgend half uur, ze begon er witgroen uit te zien. Gelukkig kwamen de kliffen van de veilige Puget Sound in zicht. Eenmaal we in deze zeestraat waren, verdwenen de hoge golven als sneeuw voor de zon. We konden weer opgelucht adem halen na een bewogen rodeo-rit op de golven van Juan de Fuca strait !

Na een goede 3 uur op zee kwamen we aan in de haven van Seattle, waar de Space Needle ons verwelkomde. De cirkel was rond, ik was weer in de stad waar mijn avontuur 3 maanden geleden begon.

 

Noot : Juan de Fuca  (dit is de Spaanse afleiding van zijn Griekse naam Ioánnis Fokás), was een Griekse    ontdekkingsreiziger in dienst bij de Spaanse koning Filips II. Hij claimde de Zeestraat van Anian te hebben ontdekt ergens in 1592. Toen in 1787 Charles William Barkley, kapitein van de Imperial Eagle, als zogezegd tweede westerling in de zeestraat van Anian voer, gaf hij de straat de nieuwe naam "Juan de Fuca".

Al had hij misschien beter zijn eigen naam Charles Barkley aan de zeestraat gegeven, want onder geschiedkundigen bestaan er twijfels of Juan de Fuca daadwerkelijk de Straat van Anian heeft ontdekt. 

Al bij al hadden de Indianen die in het gebied woonden, de straat van Juan de Fuca al eeuwen eerder ontdekt natuurlijk. In 2009 kreeg het gebied ook de overkoepelende naam Salish Sea, naar de Salish indianen.