De straat van Juan de Fuca

"I never was on a boat like that" zei een oudere vrouw toen we met de ferry aanmeerde in de haven van Seattle. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik ook nog nooit met een boot op zo'n stormachtige zee had gevaren. De boosdoener was de straat van Juan de Fuca, deze zeestraat is rechtstreeks verbonden met de Grote en in dit geval niet zo Stille oceaan. 

Maar ik zal beginnen bij het begin. Zaterdag 2 maart werd ik wakker in mijn jeugdherbergkamer. In de andere bedden van mijn hostelkamer lagen Julia en Laura uit Duitsland, Kathrin uit Zuid-Korea  (Zuid-Koreanen geven zichzelf westerse namen als ze rondreizen ... omdat hun originele naam moeilijk uit te spreken is voor een niet-Koreaan), Antoine uit Toulouse en Jen uit Toronto.

Wat doen de meeste jeugdherberg gasten als ze wakker worden ? Direct surfen op het internet, dankzij de gratis wifi-verbinding. En warempel ik had een email van de Ferry-maatschappij. Mijn overtocht van Victoria naar Seattle was met 2 uur vervroegd, omdat er een storm op komst was !

Om 3 uur 's namiddags die dag zetten we koers richting Seattle. De kapitein zei dat we woelig weer in het vooruitzicht hadden en dat mensen die gevoelig waren voor zeeziekte gratis anti-zeeziek pillen mochten komen afhalen. Verder moesten we in onze stoel blijven zitten totdat we de straat van Juan de Fuca gepasseerd waren, al lachend merkte hij op. "I warn you, we are going to have a bumpy ride. For people who like a bit of motion, enjoy !"

En "a bit of motion" hebben we gekregen. In het begin viel het al bij al nog mee en vlogen we redelijk vlug over de golven met de snelle catamaran ferry. Maar eens we in volle zee zaten in de straat van Juan de Fuca, begonnen de golven hoger en hoger te worden. Op zich was het wel leuk, dat omhoog en omlaag gaan van de ferry, alsof je op een wip wap zit. Maar plots gingen we wel erg scheef hangen en vlogen alle plastieken bekertjes van de cateringtoog op de grond. "Paniek kwam in de ogen van de passagiers"

Ik begon ook iets sneller te ademen. Het grappige was, telkens wanneer de boot scheef ging hangen op een grote golf, probeerde mijn lichaam zich schrap te zetten ... alsof ik zo dit overhellen van de boot kon tegenwerken. Zonder veel succes kan ik zeggen. We bleven heen en weer slingeren op de woeste baren. De kapitein ging gelukkig veel trager varen nu. 

Deze foto is niet getrokken op mijn overtocht
(enkel ter illustratie van de ferry)

Maar voor enkele passagiers kon dit trager varen niet verhelpen dat ze zeeziek werden. Plots hoorde je iemand overgeven. De vrouw liep vervolgens naar het toilet. Jammer genoeg kon de toiletdeur het geluid dat ze maakte niet dempen. We kregen duidelijk in Dolby surround sound te horen hoe haar maag zich binnenste buiten keerde. Bij het horen van de bweukende vrouw, grepen verschillende andere passagiers naar hun maag.

Deze geluidseffecten en het beukende geklop van de golven tegen de romp van de catamaran maakte de hele reiservaring een tikkeltje intenser :-). Ik begon nu ook een beetje schrik te krijgen, want ik had net de dag voordien de film "Life of Pi" gezien. In deze film gaat een groot schip de dieperik in tijdens een storm, en er is maar 1 jongen die de schipbreuk overleefd.

In mijn hoofd begonnen verschillende rampscenario's de revue te passeren. Een gedachte die ook kwam piepen, was het feit dat de oceaan hier ijskoud is. Zelfs in de zomer gaan enkel de mensen die zichzelf "ijsbeer" noemen, baantjes trekken in de koude oceaan.

Olympic mountains USA

De zeezieke vrouw liep nog een paar keer richting toilet het volgend half uur, ze begon er witgroen uit te zien. Gelukkig kwamen de kliffen van de veilige Puget Sound in zicht. Eenmaal we in deze zeestraat waren, verdwenen de hoge golven als sneeuw voor de zon. We konden weer opgelucht adem halen na een bewogen rodeo-rit op de golven van Juan de Fuca strait !

Na een goede 3 uur op zee kwamen we aan in de haven van Seattle, waar de Space Needle ons verwelkomde. De cirkel was rond, ik was weer in de stad waar mijn avontuur 3 maanden geleden begon.

 

Noot : Juan de Fuca  (dit is de Spaanse afleiding van zijn Griekse naam Ioánnis Fokás), was een Griekse    ontdekkingsreiziger in dienst bij de Spaanse koning Filips II. Hij claimde de Zeestraat van Anian te hebben ontdekt ergens in 1592. Toen in 1787 Charles William Barkley, kapitein van de Imperial Eagle, als zogezegd tweede westerling in de zeestraat van Anian voer, gaf hij de straat de nieuwe naam "Juan de Fuca".

Al had hij misschien beter zijn eigen naam Charles Barkley aan de zeestraat gegeven, want onder geschiedkundigen bestaan er twijfels of Juan de Fuca daadwerkelijk de Straat van Anian heeft ontdekt. 

Al bij al hadden de Indianen die in het gebied woonden, de straat van Juan de Fuca al eeuwen eerder ontdekt natuurlijk. In 2009 kreeg het gebied ook de overkoepelende naam Salish Sea, naar de Salish indianen.