Happy New Year

Gelukkig nieuwjaar 2013 !
Als laatste nieuwjaar vieren, terwijl de rest van de wereld al in 2013 zit, doet je beseffen hoe relatief dat nieuwe jaar wel is ... Ieder uur viert wel een ander land het "echte nieuwjaar". 2013 is ook maar een raar getal voor een miljarden jaren oude wereld. Tijd voor een nieuwe tijdrekening misschien ? Happy 4.450.000.001 !

Ik heb de laatste dag van 4.450.000.000 in Princeville doorgebracht. Met een dansparty in the Church of the Pacific. Die naam is een mooie metafoor voor Kauai ... ook een beetje de "Church of the Pacific". Met de vulkaan die als "weelderig groene" kathedraal over de oceaan uitkijkt :-)

Stefan (Ich bin ein Berliner) en enkele andere hostelgenoten die ik de voorbij weken ben tegengekomen waren ook present, maar de meerderheid van de mensen waren uit Kauai.

Het Nieuwjaarsvuurwerk in Poipu, Zuid-Kauai heb ik gemist ... Het was volgens insiders spectaculair

Een transformational breathing sessie,  vuurdans en een bijzonder geslaagd optreden van de lokale "buikdanseressen" ging vooraf aan de 5 uur durende dansparty. "Closing time" was 2.30 uur. Op het einde van de party kreeg ik een lift van Preston, een rijzige Amerikaan. Hij woont sinds 1 jaar in Kilauea, Kauai en is oorspronkelijk afkomstig uit de Amerikaanse staat Iowa.

Met "Aloha, Happy New Year Thomas" groette hij mij goeienacht ... Terug in mijn Tent-met-oceaanzicht viel ik in slaap met het ruisen van de eindeloze Stille Zuidzee als achtergrondmuziek.

Slice of paradise

Neem de eindeloze halve maanvormige baai omzoomd met palmbomen en chique villa's voeg daar de schilderachtig mooie diepgroene heuvelruggen van de Napali kust aan toe en het resultaat is een soort van paradijs op aarde : Hanalei bay genaamd.

Voor 3 dollar per nacht heb ik zicht op Hanalei bay inclusief surfers, palmbomen en de oceaan. Het kampeerterrein ligt bij de monding van de Hanalei rivier (zie google earth), zet 2 stappen en je kan een frisse duik nemen in de Stille oceaan.

Vanuit mijn tent heb ik ook zicht op "Puff the magic dragon". Met een beetje fantasie zie je namelijk dat de heuvels rond de baai ... de kop, lichaam en staart van een draak vormen. De schrijvers van de gelijknamige song Puff the magic dragon, dachten er ook zo over ... Puff the magic dragon youtube link

De zonsondergang in de baai is zo bovennatuurlijk mooi dat zelfs mijn drukke geest er stil van wordt. Om ten volle te kunnen genieten van dit natuurfenomeen, worden er bij schemering kampvuren op het strand gemaakt. Zo genieten de mensen met een goed glas wijn en vlees van de barbecue van de ondergaande zon.

Ondertussen peddelen de laatste surfers terug van het honderd meter verder gelegen surfrif. Onder hen ook surfgodin Alana Blanchard. Pro surfster uit Kauai. Als zij uit het water stapt, zijn alle ogen op haar gericht.

's Avonds zie je vanop de pier, die op een 50tal meter van mijn tentje ligt, een twinkelende sterrenhemel ... en bij volle maan licht de baai helemaal op ... Dankzij de geringe lichtvervuiling op het afgelegen Hawaii is de sterrenhemel veel helderder dan bij ons.

Na het sterrenhemel zicht op de pier wandel ik nog een stukje op het verlaten strand. In de verte zie ik twee vrouwen die een wensballon laten opstijgen. Zo vlakbij nieuwjaar, zou ik er ook wel een paar willen kopen. Dus wandel ik naar hen toe en vraag :"Where did you buy them ?" "We got them on the internet" is het antwoord. "Wil je er een paar" vraagt de ene vrouw. Ik zeg ja en ze wandelt weg om de wensballonnen te gaan halen.
Ondertussen vertelt de andere vrouw dat ze uit San Francisco komen en dat ze beiden voor de animatiestudio Pixar werken. U wel bekend van tekenfilms als Finding Nemo, Toy Story en Cars. Beide vrouwen blijken al vanaf het prille begin, zo'n 20 jaar, bij Pixar te werken.

"Pixar, wow !" zeg ik. "Kenden jullie dan Steve Jobs ?" (de onlangs overleden Steve Jobs is naast Apple guru -Ipod, Ipad, Iphone- ook de voornaamste investeerder geweest in Pixar) "Yes, I worked closely together with Steve for 20 years" zegt de ene vrouw.

De andere vrouw komt terug met 3 wensballonnen, een fles Franse wijn, 3 verschillende kazen, charcuterie en een doos koekjes. "This is for you" zegt ze.. "This must be my lucky day" antwoord ik.

De twee vrouwen laten nu zelf nog 1 wensballon op "This one is for Steve" zeggen ze. Ik weet niet of Steve Jobs er voor iets tussen zit, maar deze wensballon vliegt een stuk hoger als de andere. Tenslotte lijkt het alsof hij tussen de sterren verdwijnt.

Ik dank de vrouwen voor al de cadeaus en terwijl ik terug naar mijn tent loop, lijkt het alsof "Puff the magic dragon" verderop in de baai naar mij knipoogt ... Het perfecte Pixar einde, tot een magische dag in Hanalei bay !

Napali coast

Het Hanu'ea International hostel was de plaats van afspraak voor het al even internationale ping pong tornooi tussen Duitsland (Stefan), Canada (Dana) en België (Tom). België heeft met overtuiging Canada en Duitsland in de pan gehakt, mag ik wel zeggen.

's Avonds schoven Marcus (uit omgeving Frankfurt) en Lucas (uit Wenen) aan voor het dobbelsteenspeltje "Nichts" Spelregels klik hier . Waar Marcus een ongelooflijke eindspurt in te zetten om met 1450 punten de 10.000 punten eindscore te halen. Net zoals bij voetbal, winnen de Duitsers uiteindelijk.

Lucas en Marcus wonen beiden in Honolulu (eiland Oahu), ze waren voor een weekje op vankantie in Kauai. Marcus (24 jaar) is een Business student in Honolulu en ook begenadigd surfer. Cool als je surfen en studeren kan combineren op een exotisch eiland in de Stille Zuidzee. Hij was wel niet zo enthousiast over Honolulu, Waikiki beach was wel ok volgens hem, maar de stad zelf heeft net dezelfde problemen als eender welke grootstad in de wereld (bv. daklozen en prostitutie). Marcus ging liever surfen aan de rustiger noordkust van Oahu, dat bekend is voor zijn superhoge golven in de wintermaanden.

Lucas is 21 jaar oud en piloot. Hij volgt in Honolulu een opleiding als instructeur voor van die 1 motorige Cesna vliegtuigen. In februari hoopt hij te beginnen als instructeur. Hij had samen met 4 vrienden een huis gehuurd in Honolulu. Chapeau op je 21ste in Honolulu wonen, en daar op de internationale luchthaven opstijgen om als een vogel over Hawaii te vliegen, je moet het maar doen.

Lucas en Marcus hadden een auto gehuurd voor 5 dagen. Ze vroegen of we niet meegingen op daguitstap de volgende dag. Natuurlijk zeiden we ja !

's Anderendaags waren we weer op weg naar de Waimea canyon. In plaats van rechtsaf te gaan richting canyon, namen we de linkerafslag voor een dagtrektocht van 14,7 km aan de Napali kust. De ruige Napali kust is met zijn kliffen en canyons enkel te voet bereikbaar. De iets rijkere medemens kan ook een helikoptervlucht of boottocht boeken om dit natuurwonder te aanschouwen.

Wij gingen dus te voet op pad. In het begin loop je door een boslandschap en kom je af en toe wilde geiten tegen. Na verloop van tijd opent het bos zich en zie je de oceaan. Daar begint een spectaculair pad aan de rand van een duizelingwekkende klif. Het is een soort van mini-canyon met rivier, waar je in hoefijzervorm kan rondlopen.

De aarde is dieprood en deze canyon-aan-zee is van bovennatuurlijke schoonheid. Om het kwartier komt er wel een helikopter overgevlogen op deze zonnige dag. De helikopters duiken ook de canyon in, waar de klifwanden het geluid van het gebrul van de motoren nog versterkt.

Met vijf op een rijtje lopen we bovenop de klifwand. Dana roept "it feels like we are walking in a Lord of the rings movie". Vervolgens begint iedereen de naam van hun favoriete personage op te roepen. Ik neem snel een afgebroken tak als wandelstok, om mijn beste "Gandalf the Grey" acteerprestatie neer te zetten.

Ondertussen leren we elkaar beter kennen. Dana werkt in Vancouver als videogame designer voor microsoft, met een navenant salaris (waarvan ik alleen maar kan dromen). Hij moet het idee en de verhaallijnen voor de nieuwe game ontwerpen. Programmeren doet hij dus niet wel het game-idee vormgeven, want daar draait het toch om bij een computerspel. Het moet een boeiende verhaallijn hebben.

Ik zeg hem dat Kauai met zijn sprookjesachtige bergen met watervallen en regenbogen het ideale decor zou zijn voor een videogame ! Ik zie zo beelden voor mij van een gamefiguur die uit de vulkaan gevlogen komt terwijl hij op de lavastromen naar onder surfend ... allerhande gekke capriolen moet uitvoeren in de canyons en regenwouden van het eiland. Dana is niet echt onder de indruk. Daar gaat mijn miljoen-dollar-game idee.

Stefan tenslotte is Hawaiiaans Lomi Lomi masseur in Berlijn. Een vorm van massage die door de Polynesische bevolking van Hawaii al eeuwen beoefend wordt. Hij is tevens tantra leraar, dit wil niet zeggen dat hij de kamasutra van buiten kent. Hij leert echter koppels in weekend workshops, hoe ze hun seksuele energie kunnen laten circuleren in hun lichaam, wat een positieve invloed heeft op lichaam en geest. Hoe gaat dat in zijn werk ? Daarvoor moet u maar eens een workshop bij Stefan in Berlijn gaan volgen :-)

Om u fantasie niet teveel op hal te laten slaan, keren we nu terug naar het pad. Na een 10 km gestapt te hebben komen we aan, aan de andere kant van het hoefijzer. Waar we wederom een m'a tu vu zicht krijgen om stil van de worden van verwondering.

Waimea canyon : Granddaddy of the pacific

I'm dreaming of a Kauaian Christmas. En die droom is uitgekomen. Ook in Kauai is er kerstversiering : kerstbomen, kerstverlichting in de parken en opblaasbare sneeuw- en kerstmannen à volonté. Wat heb ik gedaan op Kerstdag ? Wel, een auto gehuurd bij de International hostel samen met Stefan en Dana. (kosten per persoon benzine inbegrepen 25 dollar)

Om op deze feestelijke geboortedag van "Baby Gesus" het Hosana-in-den-hogen gehalte hoog te houden, zijn we eerst naar de plaatselijke Hindoe tempel gereden.  De Hindoe tempel ligt in de heuvels van Kapa'a iets verder dan de "Sleeping Giant".

Net voor de tempel staat er een Banyan boom : genre "gigantisch". In de Hindoe tempel zelf was een ceremonie aan de gang. Gedrieën zetten we ons tussen de andere feestvierders : een mix van mensen van Indische afkomst, toeristen (zoals wij) en Kauaienaars.

Hindoe beeld met op de achtergrond de gigantische banyan  boom

In de Hindoe tempel staat naast de vele afbeeldingen van Hindoegoden ook een grote melkwitte kwartskristal van 317 kg, als een soort van Shiva Lingam te schitteren. Een Shiva Lingam is een Hindoeïstisch voorwerp dat gebruikt wordt bij het aanbidden van de scheppingskracht van de god Shiva. (dank u Wikipedia)

Totzover dit Hindoe uitstapje. Tijd om terug in de auto te stappen richting Waimea canyon uitkijkplatform. Gedurende anderhalf uur zoefden we over het eiland, onderweg konden we vaststellen hoe groen het "Garden Island" Kauai wel is.Des te zuidwestelijker we kwamen, hoe meer de tropische bomen plaatsmaakten voor een droger uitziend landschap met akkerlanden. Als soundtrack kregen we Amerikaanse   kerstklassiekers te horen op de radio. Met I'm dreaming of a White Christmas dat door de boxen schalt op een tropisch eiland rondruisen, een Kerstmis om niet snel te vergeten :-)

In het kustdorpje Waimea is de afslag naar de Waimea Canyon. De weg stijgt opvallend snel en in "no time" hebben we een vogelperspecitef op de kustlijn. De oceaanhorizon is erg vaag vandaag, het lijkt alsof de oceaan naadloos overgaat in de lucht. Met het eiland Kauai als een fata morgana die in de blauwe lucht hangt te zweven.

Dit doet me denken aan een stukje jeugdsentiment, namelijk de jeugdserie "Het liegebeest". Waar het kasteel ook op een stukje land tusen de wolken zweeft. Super liege, liegebeest ... :-)

De weg naar de canyon golft en slingert alsof we op een achtbaan zitten. Onderweg stoppen we om enkele kiekjes te maken van het begin van de canyon. Dana (Day-na) uit Canada heeft een ulta professionele Nikon  camera bij ,en verschillende paperazzi lenzen. Hij weet als een echte camera "wizard" zowat alles over de wijde wereld van de fotokodak. 1 handige tip die hij mij gaf om de lens van mijn camera krasvrij schoon te maken is de handige lenspen. (te vinden voor 15 dollar op www.lenspen.com)

Het mooie aan reizen is dat je al spelenderwijs zoveel bijleert van de mensen die je ontmoet. Zo had Stefan een dure camera gekocht in Duitsland net voordat hij naar Hawaii vertrok. Maar als newbie kende hij de finesses van het fotograferen met zo'n geavanceerde kodak nog niet. In Dana vond hij zo de ideale camera-mentor, gratis voor niks.

Bij de Waimea canyon uitkijkparking aangekomen, wacht ons een kleurrijk 3D schouwspel. Ik had mij verwacht aan een flauw afkooksel van de Grand Canyon, maar de Waimea canyon is echt wel een kodakmoment waardig !

Al kan zelfs Dana's dure Nikon met superlens nooit alle nuances die we zien vastleggen. Het lichtspel met zon en wolken laat de canyon telkens een andere vorm en kleurschakering aannemen. De Waimea canyon heeft een breder kleurenpalet dan de Grand Canyon. Naast de rode tinten zijn vooral de verschillende groene kleuren die opvallen.

Op de plek waar het uitkijkplatform ligt komen verschillende canyons samen. Het is alsof we naar het "fysieke hart" van de canyon zitten te kijken, met de verschillende canyon-armen die als bloedvaten samenkomen in het hart.

Hoe dieper je kijkt, hoe verder je terugkijkt in de geschiedenis. De Waimea canyon rivier heeft met zijn erosie de geschiedenis van Kauai blootgelegd. Je kan duidelijk verschillende lagen, zoals in boomringen, onderscheiden in de canyon wand.

Net als een mens die met de jaren meer rimpels krijgt, zo heeft de erosie van de Waimea rivier en de regen diepe groeven en kloven gemaakt in het landschap. 5 miljoen jaar geschiedenis en beschaving van jong vulkaaneiland tot de grootmoeders leeftijd die het eiland nu bereikt heeft.

De rimpels van het eiland tonen de wijsheid van de jaren ... Zoveel beschavingen zelfs voor de Polynesiërs waren er de Menehune (klik voor info over de Menehune) die hier rondliepen ... en daarvoor waren er natuurlijk de Dino's met Fred Flinstone en BamBam.

Kauai, ons grootmoeke van de Pacifische oceaan, straalt een ongelooflijke schoonheid uit ... het is bijzonder boeiend om hier rond te lopen en contact te maken met de wijsheid van miljoenen jaren beschaving die in het Kauaiaanse landschap geweven is !

Almost Kalalou trail

Kalalou is een vallei aan de Napali kust (ook achtergrond foto van deze blog). Ik wist eerlijk gezegd niets van de Kalalou trektocht naar de vallei, totdat een zekere Duitser Stefan genaamd in mijn jeugdherberg landde.

Het moet 1 van de mooiste trektochten zijn op de Hawaii archipel, dus dacht ik bij mezelf, die trektocht wil ik wel maken. Dus kampeervergunning aangevraagd voor 5 dagen. Vervolgens in de Walmart (een soort van Amerikaanse Makro) een goedkope tent (25 euro), een slaapzak (60 euro) en een paar trekkersschoenen (25 euro) gekocht, zodat ik klaar was voor de tocht !

Net toen ik de Walmart verlaten had en bij de bushalte stond te wachten, kwam er een meisje naar me toe die zei :" Are you going to do the Kalalou trail ?". (vanwege al dat kampeermateriaal) Toen ik positief antwoordde, zei ze :"Do you know they closed the trail yesterday, because of an accident ?".

"Allemaal maggi's nog aan toe" vloekte ik. Nu heb ik al dat kampeermateriaal gekocht, en nu is de trektocht gesloten. Het meisje vertelde nu dat een Amerikaan een Japans meisje van de klif had geduwd, en dat de politie nu naar dit sujet op zoek was. De Japanse vrouw had de val gelukkig overleefd en lag nu op "intensive care" in Honolulu.

Schokkerend nieuws om te horen natuurlijk, dit verwacht je niet op een rustig eiland als Kauai.

De volgende dag besloten we om toch maar naar het kampeerterrein te gaan aan het begin van de trektocht, indien ze de Kalalou trail terug openden voor de wandeltoeristen.

Op het idyllische Hi-ena beach park kampeerterrein ontmoette we de eveneens gestrande "Kalalou" toeristen : Dana uit Vancouver, en het Canadese koppel Nick en Heather die aan de Sunshine kust wonen ten noorden van Vancouver. Nick is een geoloog van opleiding, maar hij specialiseert zich nu in het maken van videodocumentaires. Heather is een lerares. 

Zowel Dana als Heather en Nick zijn doorgewinterde kampeerders, ze wisten alles af van gewcihtsbesparende gadgets , hun rugzakken waren ook piekfijn gepakt. In tegenstelling tot de à l'improviste aanpak van Stefan en mij. 

In plaats van de Kalalou te doen, besloten dan maar om gevijfen ... vijf dagen enkele andere kampeerterreinen van het eiland aan te doen. Overdag was er tijd voor snorkelen en surfen (Heather en Nick), en frisbee spelen op het strand. 's Avonds was het altijd gezellig filosoferen aan de avondmaaltijdtafel. Twee keer hebben we zelfs een kampvuur gemaakt, om toch dat Kerstmis-rond-de-open-haard-gevoel op te roepen. Nick was de kampioen van al de dobbel- en denkspelletjes.

De teleurstelling van het niet kunnen doen van de Kalalou trail werd zo omgebogen in een bijzonder inspirerende kamping-vijfdaagse. Zowel Dana als Heather en Nick hebben me trouwens uitgenodigd om hen te bezoeken waneer ik eind februari nog een 10tal dagen in Vancouver en omstreken ga rondreizen !

Sleeping Giant

De slapende reus "nomen est omen"  is een heuvel met uitzicht over Kapa'a-aan-zee. Om deze reus te bedwingen heeft men de keuze uit 3 wandelpaden. Om het mezelf makkelijk te maken nam ik de kortste weg, het pad recht omhoog.

Dit pad begint aan de rand van een villawijk die achter de "Sleeping Giant" ligt. De huizen zijn vooral gemaakt uit hout en passen architectonisch gezien, over het algemeen, beter in het landschap dan een gemiddeld Belgisch huis.

Op de oprijlaan kunnen we enkele clichés ontwaren zo is er de monstertruck : een pick-up truck op een overdreven verhoogd onderstel. 1 eigenaar was bijzonder eerlijk, over het hoe-en-waarom dat mannen rijden met zo'n gigantisch verhoogde vering. Hij had op zijn pick-up een gigantische sticker hangen met opschrift : "Man in a toy".  Naast mannen in hun speelgoedauto heb je de milieubewuste Hippies die met hun Toyota Prius rondcruisen of met hun Nissan volt + surfboard naar het strand cruisen. Daarnaast heb je nog de afgeleefde roestbak ... daar rijden hier ook een hoop van rond.

Terug naar het pad nu. Op de top van de berg werd ik verwelkomd door een duo, vader en zoon. Het was een bijzonder enthousiaste ontvangst de vader riep naar mij :"Great job, man ! You've made it. Look at the spectacular view, man !" De 2 enthousiastelingen wonen in Seattle. Toen ik zei dat ik daar een 4daagse stopover had gemaakt, vroeg de zoon :"Did you go to the Space Needle ? I worked in the souvenirshop last summer !" "Yeah man, first thing I did in Seattle !" riep ik al even Amerikaans enthousiast uit :-)

Ze wonen trouwens aan de oevers van Lake Washington in Seattle. Waar ook Microsoft oprichters Bill Gates en Paul Allen wonen. De zoon zei dat ze Paul Allen zijn helikopterplatform konden zien. De vader was ook bijzonder enthousiast over het feit dat Bill Gates het overgrote deel van zijn fortuin weggeeft aan goede doelen.

"Belgium has a great team at this moment" riep de zoon plots. "Welk Belgisch team kent de gemiddelde Amerikaan ?" vroeg ik mij af. Het Belgische baseball team is toch niet zo geweldig. De zoon bracht echter snel duidelijkheid :" Well you know Eden Hazard, Witsel ... those guys are amazing. And I love Fellaini, you know the guy with the big hairdo :-)."

Plots voelde ik een golf van nationale trots over mij heenkomen. Als zelfs een jonge gast uit Amerika de namen van "onze jongens" kent, dan moeten ze wel wereldsterren zijn. Toch leuk dat er positief gesproken wordt over ons land ... ik ben hier ook al veel Europeanen tegengekomen die lovend spreken over onze Belgische ploeg. Zo ook John, engelsman uit Worcestershire (van de saus, inderdaad), zelf supporter van Arsenal. "You have a brilliant Belgian team, there is a good chance that you become Worldchampions in Rio. But first you have to qualify :-)" voegde hij er met een vleugje Engelse humor aan toe.

In de file ergens in de Stille Zuidzee

Op mijn vlucht van Seattle naar het eiland Kauai (het meest westelijke Hawaii eiland) zat ik naast het gepensioneerde koppel Bill en Vicky uit Noord-Idaho. Ze woonden aan een meer in in de prachtige uitgestrekte natuur van Idaho, hun kinderen woonden trouwens ook aan de oevers van het meer. In het vliegtuigmagazine van mijn vliegmaatschappij Alaska Airlines stond er toevallig een reportage over Noord-Idaho. Zo leerde ik het meer Lake Coeur d'Alene kennen, Vicky zei dat ze 40 mijl van het meer woonde en ze gaf me nog wat toeristische tips indien ik ooit in Noord-Idaho zou verzeild geraken. My own private Idaho, jawel ! :-)

Eens geland in Kauai wensten Bill en Vicky me met een hartelijke handdruk nog:"a laidback stay on the Islands" toe. En zo kon mijn avontuur in Hawaii beginnen, met het wachten op de bus in mijn veel te warme winterse outfit stijl Seattle.

Eenmaal op de bus ging ik op weg naar Kapa'a op een kwartiertje rijden van de luchthaven Lihue. Goed vijf minuten onderweg stond ik al in de file. Niet te geloven, dan vlieg je naar 1 van de meest afgelegen eilanden ter wereld, nog ontsnap je niet aan de file. Dan maar met een slakkengangetje richting jeugdherberg.

Kapa'a ligt aan de "windward" zijde van Kauai, wat wil zeggen bijna altijd een zeebries. Het is een gezellig dorpje met zicht op palmbomen en de oceaan. Het strand is niet fameus breed. Er zijn ook weinig badgasten, die zitten in de 5 sterren resorts die in het zonnige zuiden van het eiland liggen.

Ik zit in een goedkoop hostel, er zijn er maar 2 op het hele eiland. Het Kauai beach house hostel heeft zeezicht met palmbomen en iedere morgen een zonsopgang vanuit het hostelraam. De gierende wind zorgt ook constant voor een zeebries in de jeugdherbergkamer met 9 bedden.

 room with a view

In januari 2012 had ik in het Tao Garden resort in Thailand, een koppel leren kennen die op Kauai wonen. Het toeval wil dat hun huis ook in Kapa'a, het dorpje van mijn hostel ligt. Met de fiets ben ik ze gaan bezoeken, het koppel woont niet langs de kust maar een half uurtje fietsen landinwaarts, ze wonen achter een heuvel met de poëtische naam de "Sleeping Giant".

De weg is heuvelachtig en gaat door het smaragdgroene binnenland van Kauai, met weelderige tropische vegetatie. Sommige huizen hebben ook fruitstanden op hun oprit staan, waar je voor een paar dollars rijpe papaya's, mango's, appelsienen en bananen kan degusteren. Ideale brandstof voor onderweg.

Het koppel heeft een trouwceremonie bedrijfje. De vrouw Katrama doet de trouwceremonie. terwijl haar man Curtis instaat voor het foto- en videowerk. Kauai is namelijk het eiland dat veel pasgetrouwde koppeltjes aantrekt. Of in dit geval koppels die op de exotische stranden van Kauai hun ja-woord willen geven.

Katrama zelf is al 76 jaar oud en heeft een leven achter de rug dat een Hollywoodscript waardig is. Op jonge leeftijd is ze met haar Joodse ouders uit Oostenrijk moeten vluchten voor de Nazi's. Ze kwam eerst een tiental jaar in Shangai, China terecht en later moest de familie naar La Paz, Bolivia vluchten. Uiteindelijk immigreren ze naar de VS, meer bepaald Los Angeles. Nu woont ze sinds lange tijd op het "garden island" Kauai. Een mooi Hollywood happy end !

Jurrasic Park

Hotspot Hawaii. In de serie :"Hoe ontstonden de Hawaii eilanden ?". Les 1 : platentektoniek. Het aardoppervlak bestaat uit verschillende platen die traag glijden over de gesmolden kern van de aarde.

Getuigen daarvan zijn de vele aardbevingen die zich voordoen op de plaats waar 2 platen elkaar ontmoeten. Zo is de San Andreasbreuk in Californië, wereldberoemd voor de talloze aardbevingen die hij veroorzaakt in steden zoals San Francisco en Los Angeles die op de breuklijn gelegen zijn.

Een ander voorbeeld is het Himalayagebergt dat ontstaan is doordat er 1 plaat onder een andere plaat gedoken is en zo de bovenliggende plaat omhooggeduwd heeft. Met als resultaat de gigantische bergen ala Mount Everest. Sterk staaltje platentektoniek als je het mij vraagt.

Terug naar Hawaii. Wat maakt Hawaii zo speciaal ? Wel, de Canadese geofysicus J. Wilson ontdekte in 1963 dar er onder the Big Island van Hawaii zich een hotspot bevindt, dit is een plaats van extreme hitte onder de tektonische plaat.

De hitte doet de Pacifische plaat erboven gedeeltelijk smelten, met een constante bron van lava tot gevolg. De lava, die lichter is dan het omringende vaste rotsten, rijst zo naar het aardoppervlak of de zeebodem. In het geval van Hawaii was het eerst de zeebodem. Elke eruptie doet de onderwatervulkaan groeien. eens hij boven water komt heb je een nieuw vulkanisch eiland !

inzoomen : klik op de foto

Doordat de Pacifische plaat constant in beweging is, schijft de vulkaan na verloop van tijd over de hotspot. Afgesneden van de lavastroom, wordt de vulkaan een slapende vulkaan.

Voor de kust van de Big Island is er zich al een nieuwe onderwatervulkaan aan het vormen met de naam Loi'ihi. Over ettelijke duizenden jaren wanneer de vulkaan boven water komt, zal u zo op vakantie kunnen gaan naar dit nieuwe eiland.

Aan de andere kant van de eilandenketen heb je het oudste eiland Kauai (5,1 miljoen jaar oud t.o.v. 400.000 jaar the Big Island) Kauai zal uiteindelijk onder de zeebodem verdwijnen door erosie. Westwaarts van Kauai liggen zo reeds duizenden km aan door erosie onder het zeeoppervlak vergeten eilanden.

"Back in the day" waren deze eilanden de favouriete vakantiebestemmingen van de Dinosauriërs. Misschien daarom dat Steven Spielberg zijn blockbuster op het oudste van de Hawaii eilanden liet afspelen. Jawel in Jurassic Park ziet u naast de dino's ook de natuurpracht van het eiland Kauai ! Misschien nog een ideetje voor een koude decemberavond bij de gezellige open haard : "Kijk met uw digibox nog eens naar deze bioscoophit van weleer."

Polynesische driehoeksmeetkunde

Meetkunde waar dient dat eigenlijk voor ? Vroeg ik mij op een blauwe maandag als kleine uk af in de lagere school. In de Kattenbosser bossen ravotten daar zag ik het nut wel van in, maar meetkunde ... Nee ... de driehoeksmeetkunde had totaal geen reden tot bestaan in mijn leefwereld als 10 jarige.

Had meester Karel van het vierde studiejaar nu gezegd dat de exotische eilanden Hawaii, Nieuw Zeeland en het Paaseiland een driehoek vormden en dat je die hoekpunten echt kon gaan bezoeken met palmbomen ... surfers en hula girls ... ja dan had het nog iets kunnen worden met die driehoeksmeetkunde.

 

Internetencyclopedie Wikipedia leert ons dat  Polynesië (letterlijk vele eilanden) een van de drie grote eilandgroepen in de Grote of Stille oceaan is, die samen Oceanië vormen. Ruwweg vormt het dus een driehoek met Nieuw-Zeeland, Hawaï en Paaseiland als hoekpunten.

 

Deze polynesische driehoeksmeetkunde heeft blijkbaar meer indruk op me gemaakt dan de abstracte schoolbank versie, want ik heb de drie hoekpunten een bezoekje gebracht en zo de denkbeeldige driehoek op de reiskaart gezet. De hoekpuntmissie was in 2011 volbracht met als laatste eiland het piepkleine Paaseiland.

In 1998 bezocht ik dankzij "Zondag Josdag krantenkwis" winst van mijn vader Roger voor het eerst de Hawaii eilanden. Toen bezochten we met het hele gezin, Oahu, Molokai en the Big Island. Voor deze reis staan de andere twee grote eilanden Kauai en Maui op het menu.

Klik met de muis op bovenstaande foto, voor een beter zicht op de eilanden. Oh, Island in the sun hier bezongen door de enige echte Harry Belafonte, klik op Island in the sun

Brood en spelen

Seattle final day.

American football. De sport met de vierkant geblokte mannekes, die nog geblokter lijken met hun overdreven beschermende kledij. Met hun gigantische schouderbescherming en helmen lijken het wel krijgers klaar voor de strijd. Zoveel is er over al die eeuwen menselijke beschaving toch niet veranderd ... de Romeinen hadden ook al dit soort van "brood en spelen".

Het is zondag en wedstrijddag voor de Seattle Seahawks, de plaatselijke American football club. Het brengt een gezellige bedrijvigheid op gang in de straten van downtown Seattle, hele mensenmassa's stromen naar het stadion, dat aan de rand van het centrum is gebouwd vlakbij de haven.

Op elke straathoek worden er nog tickets verkocht op de zwarte markt. Ik vraag aan zo'n verkoper hoeveel de tickets moeten kosten. Hij lost de prijs eerst niet en doet vervolgens alsof hij als spion een groot staatsgeheim aan mij moet doorgeven en fluistert tussen zijn lippen "70 bucks". 70 Dollar om in een koud winters stadion naar een sport te kijken die me niet echt interesseert. "No thanks, Buddy"

Ik loop verder nog achtervolgd door andere louche ticketverkopers, die denken dat ze een vette vis aan de haak hebben.

Plots wordt mijn aandacht getrokken door een winkelraam waar een grote totempaal staat. Ik stap deze gezellige galerij binnen en wordt verwelkomd door een galeriemedewerker. De vrouw is een schoolvoorbeeld van de overvriendelijke Amerikaanse verkoopster. "Where you from" vraagt ze. Wanneer ik "Belgium" antwoord lacht ze nog wat breder. "What a coincidence, the owners of the gallery have lived in Belgium" zegt ze enthousiast.

Het toeval wil dat het eigenaarskoppel net aanwezig is, want er is de dag voordien een feestje geweest voor waar al de kunstenaars van de galerie verzameld waren. Ik word voorgesteld, het blijkt een bijzonder vriendelijk koppel te zijn. Ze hadden dus in de jaren 80, 5 jaar in Brussel gewoond. Voor hun en hun kinderen was het een onvergetelijke ervaring, om 5 jaar in Europa te kunnen wonen.

Hun nu volwassen kinderen woonden verspreid over de Westkust van de Verenigde Staten, eentje woonde in Portland, eentje in Santa Barbarba en eentje was in Seattle blijven plakken. Hun koppel zelf had twee thuisadressen, 1tje in Seattle en 1tje in Santa Barbara. Ze stonden trouwens net weer klaar om te vertrekken naar het Californische Santa Barbara, waar het in de winter lekker warm was, vergeleken met het gure winterweer van Seattle.

Toen ik mijn interesse toonde in de prachtige uit hout gekerfde totempaal, gaf de eigenaar me zelfs al de contactgegevens van de kunstenaar. (met uitgebreide gedetailleerde beschrijving hoe ik zijn atelier kon bezoeken) De kunstenaar Junior Henderson woonde namelijk op Vancouver Island, waar ik op het einde van mijn verblijf nog een 10tal dagen ga rondreizen. Misschien zie ik hem dan wel in actie. De website van de galerie is http://www.stoningtongallery.com/.


Andere leuke links uit Seattle
http://www.vetriglass.com/
http://www.fluryco.com/

Ho Ho Ho

Ook kersttijd in Seattle. Zo is er een kerstrun, met duizenden mensen die met een stoffen hertengewei op hun hoofd door de straten huppelen. Het moto van deze loopwedstrijd is "Will run for chocolat".

Mmmh, daar kunnen we als Belgen ook iets mee doen. "Will run for Belgian chocolats" zeker een kersthit bij de talrijke buitenlandse toeristen die rondlopen bij de praline boutiques rond de Brusselse zavel.

Een andere ludieke Kerstactie in de straten van Seattle is een optocht van honderden Kerstmannen en vrouwenHun voornaamste boodschap is het scanderen van "ho ho ho". Als eindbestemming hebben ze Pike street Farmers market, waar ze gezamenlijk poseren voor de talrijke toeristencamera's.

De Pike street Markets gelegen in het centrum van Seattle, kort bij het water van de Pudget Sound. (zeearm van Seattle) De markets vormen de hart en ziel van de stad. Door wat menselijke warmte te brengen tussen de talrijke betonnen wolkenkrabbers. Allerhande lokale producten worden in de gezellige overdekte Pike street Markets verkocht. Om de toeristen een beetje te entertainen gooien de plaatselijke visverkopers enkele vissen naar elkaar toe.

Deze vliegende vissen achter mij latend stap ik de straat over, want aan de overkant van de straat ligt het legendarische eerste Starbucks koffiecafé, opgericht in 1971 door twee leraren en een schrijver. Het is de enige Starbuck ter wereld waar het oude logo nog hangt. Het nieuwe logo -de groene foto hierboven- ziet er toch een stuk beter uit dan de oude. (foto beneden)

De naam Starbuck komt van een karakter uit het boek Moby Dick,  om precies te zijn Starbuck was de eerste stuurman op de Pequodboot. Pequod was trouwens de originele naam van Starbucks, maar die naam veranderde gelukkig nog in het beter klinkende Starbucks.

Het ontbreekt Seattle trouwens niet aan Starbucken, op elke straathoek ligt er wel een. Het is een beetje "too much" van het goede teveel als je het mij vraagt. Desalniettemin blijf ik toch fan van deze koffieketen, vanwege het gezellige huiskamergevoel dat je krijgt als je er binnen stapt. It's a house away from home !

Seattle Space Needle

De futuristische Space Needle is de uitkijktoren van Seattle. In 1962 is het gebouwd voor de wereldtentoonstelling in Seattle. De expo bij uitstek voor rare architectonische creaturen, denk maar aan het Brusselse Atomium. De space needle = Seattle, het mag op geen enkele postkaart ontbreken. Vanuit mijn hostelkamer heb ik een prachtig uitzicht op deze icoon van de stad, die 's avonds prachtig oplicht met kerstverlichting.

De space needle was dan ook meteen het antwoord op de 1ste vraag die ik mij 's morgens stelde :"Okay, dag 1 Seattle, ... waar op af ?". De Space needle ligt in een park met Imac bioscoop en allerhande musea en souvenier shops.

De imaxtoestanden kunnen mij gestolen worden, want dat vind je in elke grote stad in de wereld. Maar de Space needle is toch iets uniek van Seattle. Dus kaartje kopen, fake toeristenfoto laten maken en hop de vliegensvlugge lift in richting panoramaverdieping. In de lift heb je al uitzicht over de stad en de liftdame geeft uitleg bij wat ik zie. Ik zie namelijk besneeuwde bergtoppen in de verte. Dit zijn dus volgens haar uitleg de Olympic Mountains.

Met Mount Olympus als hoogste berg. "Zoals in Griekenland" merk ik op. "Yes, indeed like in Greece" zegt de liftdame. "Maar geen Goden hier, die leven enkel op de Griekse Mount Olympus" zegt ze lachend.

En hoppa we zijn boven. Boven is een soort van UFO achtige ronde uitkijktoren, je kan desgewenst ook de deur opendoen, en in plaats van achter de ramen sta je dan achter een soort van ijzeren kiekensdraad in de buitenlucht naar de stad en omgeving te staren.

Vooral niet naar beneden kijken is dan de boodschap ... dus kijk ik maar naar het landschap in de verte. En wat blijkt Seattle heeft een zeer divers landschap. Zoals gezegd bergen, maar ook de oceaan en aan de andere kant van de stad ook een meer, Lake Washington. Aan dit meer woont de heer Bill Gates.

U weet wel de miljardair van Microsoft, met hun Windows besturingssysteem. Meneer Gates zijn stulpje kostte trouwens 63 millioen dollar en men heeft er 7 jaar over gedaan om het te bouwen. Zelfs een miljardair als Bill Gates moet dus wat geduld hebben, voordat zijn huis recht staat.

Verdere wetenswaardigheden over de stad : Seattle is vernoemd naar een Indiaans opperhoofd Seattle (Si'ahl) van de Duwamish stam.  Andere wetenswaardigheden ... Jimi Hendrickx is er opgegroeid en is het de geboortestad van de Grunge muziekstroom met groepen als Nirvana en Pearl Jam als bekendste vertegenwoordigers.

Naast Microsoft, heeft ook vliegtuigbouwer Boeing zijn hoofdzetel in Seattle. Een ander weetje is dat de Mexican wave niet in Mexico maar in Seattle voor de eerste keer is uitgevoerd. Namelijk in het Husky stadion. Een Husky fan heeft dus als eerste mens ter wereld een wave in gang gezet ...

Toen ik kodakgewijs een blijvende digitale herinnering wou nemen van het uitzicht vanaf de space needle bleek er een foutbericht "No memory card present" op te lichten. Dus heb ik het uitzicht maar op mijn interne geheugenkaart weggeschreven. Aan het zicht op mijn interne geheugenkaart heeft u maar weinig, dus daarom deze foto.

What brings you to Seattle ?

Seatec airport is de haven waar de vliegtuigen "aanmeren" in Seattle. Vervolgens neem je de light rail (een soort tram) verbinding naar het centrum. Eindstation Westlake is ook mijn terminus. Daarna is het nog een 10 minuutjes lopen naar mijn jeugdherberg die op 2nd Avenue ligt.

In downtown Seattle zijn de straten zoals in vele Amerikaanse steden volgens het dambordpatroon aangelegd. Zoals op onderstaande kaart te zien is. Genaamde straten worden doordruisd door genummerde avenue's. Wat het navigeren heel gemakkelijk maakt. Zo kwam ik uit het station op 3d Avenue terecht en liep vervolgens het volgende blokje om, daar was het 4th Avenue, dus 2nd Avenue was de andere kant op !

In de jeugdherberg city hostel is het Kenny uit Indiana die me incheckt. Kenny heeft de "Big Lebowski" look en is al even relaxed uit als "the dude". Het city hostel blijkt een excellente hostel te zijn. 5 sterren met jacuzzi, een mini-bioscoop zaal, warme douches en enkele gezellige keukens plus zeer ruime kamers.

Mijn kamergenoten waren een Australiër uit Adelaide en eentje uit Melbourne en de Amerikaanse Kathy uit de stad Kelispell in de staat Montana.

De Australiër uit Adelaide had een jaar in Japan op de universiteit gezeten en was nu een maand in Amerika om een vriendin te bezoeken in Boise (spreek uit Boy-zie) de hoofdstad van de staat Idaho.

De andere Aussie woonde nu in het nabijgelegen Canadese Vancouver en Kathy was een studente in de plaatselijke kappersacademie.

Ze nam iedere week de nachttrein vanuit Kelispell, Montana. Een nachttrein zonder bedden trouwens. In Seattle leefde ze door de week in hostels en at ze enkel soep uit blik als hoofdschotel.

Ze moest dus elke dollar in tweeën breken. Hierbij komen we bij de mensen in de kantlijn van de Amerikaanse samenleving. In het centrum van Seattle lopen er opvallend veel dakloze mensen rond. Het zijn niet alleen de klassieke clochards, maar ook jonge mensen staan met kartonnen bordjes om geld te bedelen.

De bedeltechnieken zijn wel niet altijd even creatief. Een voorbeeld .... 1 bedelaar klamt elke persoon die hij tegenkomt aan met de boodschap. "Have a dollar for food". Als een mantra blijft hij deze zin eindeloos herhalen. Met weinig succes overigens.

2 jonge daklozen hebben het beter aangepakt. Zij hebben een soort van vislijn gemaakt met als "haak" een bekertje voor het geld, achter de beker hangt op een bord de boodschap :"Fishing for a random act of kindness". Deze techniek slaat beter aan.

E-ticket Seattle

Op 6 december vloog ik niet naar Spanje, maar wel naar Seattle

10.10 Dusseldorf-Atlanta  14.30

17.50 Atlanta-Seattle 20.26

Het Amerikaanse Delta Airlines bracht me naar hun thuisluchthaven in de USA, zijnde Atlanta Georgia. De draconische veiligheidsmaatregelen die nu zogezegd als een zwaard van damocles boven elke luchthaven in de US hangen, vielen al bij al nog mee. De veiligheids- en douane formaliteiten werden zelfs opvallend efficiënt afgehandeld.

De douane beambte die me werd toegewezen was bovendien een bijzonder ravissante Afro-amerikaanse, die me honderduit vroeg over mijn verblijf in de USA. Ze kon wel niet begrijpen waarom ik enkele dagen in Seattle een stopover maakte :"Why don't you just fly straight to Hawaii, sir ?"

Omdat ik als ik terugvlieg dus nog een 10-tal dagen naar Vanvouver en omstreken ga, was het antwoord. En bovendien zit Beyonce in Seattle nog op mij te wachten ... ze had efkes genoeg van den Jay-Z. Ze wou wel eens met "a regular Belgian guy" naar Hawaii vliegen. Deze laatste zin werd enkel in gedachte van deze brave Belg uitgesporken. Douane ambtenaren hebben over het algemeen geen gevoel voor humor.

Eenmaal de luchthavenformaliteiten gepasseerd kon ik doorlopen naar mijn vertrekgate. Onderweg passeerde ik een luchthavenrestaurant met een live musicerende pianist. Die muzikant bracht meteen wat meer leven in de luchthaven.

Misschien een ideetje voor in Zaventem. Helmut Lotti goes duty free ! Zo'n dagelijkse luchthavenconcert zou onze kleine landje meteen op de wereldkaart qua luchthavenervaringen kunnen zetten !

In Atlanta, Gerogia mag ik dus 2 uurtjes van mijn leven spendereren, enkel op de luchthaven weliswaar.

Enkele wist-je-datjes. Atlanta is de stad waar de Coca Cola company haar wereldwijde hoofdkwartier heeft. CNN zendt hun "breaking news" uit vanuit Atlanta.

Atlanta is in België misschien wel het best bekend van de Olympische spelen 1996.  In het Olympisch zwembad zwom "Frederik Deburghgraeve"  namelijk de 100 meter schoolslag van zijn leven. Ik weet nog dat ik toen voor onze mini-tv zat in ons voormalige studio in De-Haan-aan-Zee. Vreemd toch dat het woord Atlanta, mij enkele elektrische pulsen in mijn einstein brein later, in Le-coq-sur-mer brengt !

 

Weet u nog waar u was toen Deburghgraeve goud won in Atlanta ?