Victoria, Vancouver Island

De Tsawwassen ferry terminal is 27 km van Vancouver verwijderd. Tsawwassen betekent "met uitzicht op zee" of "land van de zon". Mooi woord ook Tsawwassen ... We kunnen het misschien adopteren in het Belgisch straatdialect, en er een nieuwe draai aan geven. "Wat zit ge hier te Tsawwassen, man ?" Dat klinkt wel cool en een beetje mysterieus.

 De ferry terminal met bestemming Vancouver Island ligt in het First Nation gebied van de Tsawwassen indianen, vandaar de naam. Voor 16 dollar brengt de ferry je in 1 uur en 45 ninuten naar Vancouver Island. Vancouver eiland is 460 km lang en 80 km breed, de hoofdstad is Victoria en dat was ook mijn bestemming.

In 1843 besliste de Hudson Bay company dat zijn nieuwe bonthandelspost Fort Victoria werd genoemd, ter ere van Koningin Victoria van Groot-Brittannië. Zij zat op dat moment nog maar 6 jaar op de troon.  Toen in 1858 de "goldrush" of goudkoorts op de Fraser River losbarste, gebruikte 30.000 mensen Fort Victoria als uitvalbasis. De naam Fort werd weggelaten en de stad Victoria was geboren !

Iets verder op de tijdlijn in 2013 loopt er een zekere "Tom from Belgium" rond in Victoria. Voor het parlementsgebouw van British Columbia ziet deze Belg dat er een standbeeld staat van Queen Victoria. De koningin die 63 jaar en 7 maanden op de troon zat (1837-1901). Onder Victoria werd het Verenigd Koninkrijk een wereldrijk en de toonaangevende natie in de wereld. 

En kijk koningin Victoria is zoveel jaar later nog altijd van belang, want de stad draagt nog altijd haar naam. Terwijl ik zo naar het standbeeld van de jonge Vicoria zit te kijken, mijmert mijn ego :"Zal er ooit een stad naar mij worden vernoemd  ?" Ergens in de stille Zuidzee in de contreien van het exotische Tahiti zal er nog wel een verlaten eilandje zijn waar ik een Hermanski-sur-mer kan stichten, nietwaar ? En-y-vas.

Na deze foute dagdroom loop ik verder door Victoria. Het is een gezellig kustplaatsje en het is aangenaam lenteweer. Bij de Fisherman's Wharf haven liggen er enkele woonboothuizen te water. Zowaar een stukje Nederland in Victoria. 

Op mijn tweede dag op Vancouver Island ben ik op bezoek gegaan bij Helena Andrews. Het is de tante van Nadia Lo Giudice, de vrouw van mijn neef Koen. Helena, afkomstig uit Genk, woont in Victoria en ze had mij uitgenodigd om bij haar te komen eten. Ik heb er kennis gemaakt met haar man Tony. Hij vertelde mij dat hij afkomstig is uit Calcutta, India. Tony heeft zowel Indiaanse als Schotse voorouders. Hij had het wapenschild van zijn Schotse Andrews clan aan de muur hangen.  Tony en Helena hebben elkaar in de jaren 70 in Brussel leren kennen, waarna ze naar Canada verhuisd zijn waar Tony's zus woonde.

Helena had super lekkere Canadeze zalm klaargemaakt, vers gevangen door een vriend van Tony. Aan tafel was ondertussen ook een Japanse studente uit Nagoya komen aanschuiven. Helena is al 10 jaar gastvrouw voor Japanse studenten die in Victoria Engels komen leren. Tony vertelde me dat hij een rondreis in Japan had gemaakt, waarbij hij zijn voormalig gaststudenten was gaan bezoeken.

Helena heeft me ook de foto's laten zien van haar 2 zonen. Anthony en John en van haar 3 kleinkinderen. Anthony woont in Victoria met zijn vrouw en 3 zonen,  John woont in Vanvouver. John reist de wereld rond als professioneel muzikant, hij zorgt voor de goede beats als drummer.

Helena vertelde me dat je in Victoria authentieke Belgische wafels kan degusteren. In Market Square hebben Krista en Renaat, samen met hun kinderen Dana en Arno de Wannawafel store. Klik op www.wannawafel.com. Ze zijn afkomstig uit Opwijk bij Brussel. Krista stond in de winkel samen met haar dochter Dana toen ik er langs ging en ze vertelde me dat ze op de Canadese tv waren geweest. Zie volgend filmpje.

Onder meer Eddy Merckx is al langsgeweest bij wannawafel. zijn zoon Axel Merckx woont in British Columbia met zijn Canadese vrouw. Naast Eddy Merckx mocht "Tom from la Belgique" natuurlijk ook niet ontbreken.

Ik heb een Luikse wafel gekocht bij wannawafel en ze smaakte heerlijk. Mijn smaakpapillen  gaven dezelfde commentaren als de mensen in het filmpje ... dat ging van "This is the best wafel I ever had" tot "One damn good Belgian wafel !" Allez, we mogen fier zijn op onze Belgische wafels en dankzij Renaat en Krista zijn ze nu ook in Canada verkrijgbaar !

We are all Canucks !

 "We are all Canucks" is de slogan van de Vancouver Canucks, het plaatselijke ijshockey team. Canucks staat voor Canadezen. Wij zijn allemaal Canadezen ! Allemaal ? Daar was ik niet van op de hoogte.  Maar enfin, om de Canadees in mij verder te ontdekken ... meer verhalen over mijn kennismaking met dit immense land. (Na Rusland, het tweede grootste land qua oppervlakte ter wereld)

Om het feit te onderstrepen dat Vancouver een stad is in het midden van de natuur, volgende foto's. De skipistes op de omringende bergen zijn te zien vanaf hartje centrum. 's Avonds zijn ze nog beter te zien, want de pistes van Grouse mountain worden verlicht.

Rondlopen in de straten van Vancouver, voedt de amateur antropoloog in mij. Als een soort van buitenaards wezen uit het sterrenstelsel "La Belgique" op ontdekkingstocht in Canada.

Hoe staan de Canadezen in het leven ? Wel, op iedere straathoek vind je wel een koffie bistro. Net zoals auto's benzine nodig hebben, zo moet de moderne stadsmens klaarblijkelijk koffie kunnen bijtanken om de dag door te komen. Of correctie ... Internet en koffie. De moderne starbucker heeft koffie in de ene hand en zit met de andere hand worldwide te wezen op zijn smartphone of laptop.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook lid ben van deze club :-).

Ook vallen de "performance" winkels op, volgestouwd met voedingsupplementen die het lichaam in topvorm moeten houden. Kracht uit een potje. Een andere manier om dat lichaam in vorm te houden, zijn de talloze fitness paleizen. De luide muziek die er speelt, hoor je tot op straat en door het huizenhoge glas van de fitnesszaak zie je de mensen zwoegen op een loopband. De "rat race" prachtig visueel weergegeven :-) Op de loopband op weg naar waar ? Voor de buitenstaander lijken ze vooral ter plaatse te trappelen.

Als toerist mag ik eventjes proeven van een taartpunt Vancouver. Hoe zou het zijn om hier echt te wonen en leven ? Wel, Dana vertelde me al dat het peperduur is om iets te huren of kopen. Dus een appartement in downtown Vancouver is alleen voor de lucky few bestemd.

the lucky few :-)

 Als minder gefortuneerde word je onverbiddelijk naar een buitenwijk gekatapulteerd. De wetten van een moderne wereldstad. Vandaar ook misschien dat op iedere straathoek een lotto-bord met daarop een vet bedrag van 20 miljoen dollar geafficheerd wordt. Als je die hoofdvogel afschiet, is het gedaan met uren in de file staan ... en gaan de poorten tot Downtown Vancouver voor je open ! Dream on beste Jan met de Pet.

Deze Tom met de Pet ... gaat verder op ontdekkingstocht "in the streets of Vancouver". Gastown is het historische centrum van Vancouver en is vernoemd naar "Gassy" Jack Deighton, een Engelse stoomboot kapitein die 1867 in Vancouver aankwam en er het eerste café (saloon) opende.

De bekendste attractie van Gastown is de stoomklok op de hoek van Cambie en Water street. Om te verkomen dat er dakloze mensen gingen slapen bovenop het rooster van het verluchtingssysteem van Vancouver's stoomverwarmingssysteem, werd er een stoomklok op geplaatst. De huidige stoomklok is een ontwerp van de Canadeze horlogemaker Raymond Saunders en dateert van 1977.

Gastown is een gezellige buurt met bars en pubs, kunstgallerijen en souvenierwinkels. Het ligt vlakbij het centraal station van Vancouver en de Granville winkelstraat.

 

Naast de cruiseschepen op weg naar Alaska, meren er ook meer exotische vervoermiddelen aan in de haven van Vancouver. Meer bepaald de watervliegtuigen. De vliegtuigen landen in hartje centrum Ze zijn een geliefd vervoermiddel voor de deputés en andere overheidsfunctionarissen die in Vancouver wonen, maar werken in Victoria op Vancouver Island ... de hoofdstad van British Columbia,.

Chinatown

"Go for a walk in Chinatown" zei een vriendelijke souvenierwinkel uitbaatster in downtown Vancouver. In haar winkel hing een reuzengrote foto van Vancouver in 1910 en van Vancouver anno 2013.  Op honderd jaar tijd is de stad  ingrijpend veranderd. 

Het was ook in die tijd 1890-1920 dat talloze Chinese immigranten naar Vancouver verhuisde om er te werken bij de bouw van de spoorwegen in British Columbia en in de mijnen. Ze gingen in een soort van ghetto leven aan de rand van de stad, die ghetto groeide later uit tot het huidige Chinatown. Chinatown ligt nog altijd aan de rand van "downtown" Vancouver.

Op het internet vond ik een uniek tijdsdocument van Vancouver, gefilmd in 1907 door William Harbeck een Amerikaanse filmmaker die 5 jaar later zou omkomen op de Titanic. Op de video zie je dat de mensen zich nog met paard en kar door de stad verplaatsen. (press play, en maak een tijdreis naar 1907 :-)

Het huidige Chinatown Vancouver is qua bevolking het derde grootste Chinatown in Noord-Amerika na San Francisco en New York. Het is een soort van toeristische attractie in de stad. Je vindt er de Chinese winkeltjes met eigenaardige voedingswaren, de Chinese restaurants, de Chinese prullaria winkels etc. 

Sinds de late jaren 80 is er een  nieuwe Chinese immigratiegolf  op gang gekomen van rijke Chinezen uit Hong Kong en Taiwan. Deze Chinezen zijn zich vooral in de wijk Richmond ten zuiden van het centrum gaan vestigen, waardoor het huidige Chinatown een beetje in verval is gekomen. Want veel Chinese winkelcentra vestigen zich nu in Richmond.

Als je trouwens een Ferrari of Porsche in het centrum van Vancouver ziet rondrijden dan zit daar 9 op de 10 keer een jonge Chinese gast in. Chinezen laten hun rijkdom graag zien aan de medemens. 

Chinatown is begonnen als een ghetto, en de huidige ghetto van Vancouver ligt er nog altijd tegenaan geplakt. Parallel aan Pender street waar al de Chinese winkeltjes liggen, ligt Hastings street. Dit is zo'n beetje de schaduwkant van de stad, in de steegjes langs de straat wordt openlijk drugs verhandeld en de meeste mensen die er rondlopen zijn dakloos en zien er niet bepaald fris uit.

In Noord-Amerika vallen er toch veel mensen door de mazen van het net. Het moet geen pretje zijn om als dakloze in de straten van Vancouver te leven want het regent bijna constant in de winter.

Terug naar Pender street nu. Vele muren langs de straat zijn beschilderd met muurschilderijen, onder andere met figuren uit de Chinese mythologie. De Chinese draken zijn alomtegenwoordig en ook Lao Tsu kijkt vanaf zijn bergtop hoog boven de wolken naar het stadsgewoel.  Voor de toevallige passant heeft hij nog enkele wijze woorden op de muur gekalkd.

It takes knowledge to understand others,

but it needs a clear mind to know oneself.

It takes strength to surpass others,

but it requires a strong will to surpass oneself.

Lao Tsu

"Go to Chinatown" zei de uitbaatster van het souvenierswinkeltje dus ... ze zei ook dat ik onderweg vele dakloze mensen zou tegengekomen "but they are all part of the city". Inderdaad rijk of arm, dik of dun, Chinees of Belg, Canadees of first Nations Indiaan ... allemaal lopen ze er rond en geven ze kleur aan de stadsjungle van Vancouver, British Columbia.

Foo's HO HO restaurant

George Vancouver

Ik ben in in Vancouver, Canada aangekomen. Vanuit de lucht ziet de stad eruit zoals op onderstaande foto, talloze wolkenkrabbers omringd door water en bergen. 

op de foto zie je Stanley park, ten noorden downtown Vancouver

Vancouver ... de naam van deze Canadese stad heeft me altijd aangesproken. De stad is vernoemd naar de Britse ontdekkingsreiziger George Vancouver. De voorouders van George zijn trouwens Nederlanders uit Coevorden bij Drenthe. De achternaam Van Coever werd in het Verenigd Koninkrijk Vancouver toen zijn overgrootvader zich in Norfolk, Engeland vestigde.

In Vancouver heb ik Dana (spreek uit Day-na) bezocht. Ik had hem op Kauai leren kennen, hij kampeerde net zoals mij op het Heana beach park. Daarna hebben we nog een goede 7 dagen samen rondgereisd op Kauai. Dana werkt in Vancouver voor Microsoft, hij ontwerpt videogames voor de Xbox spelconsole. 

Dana heeft me Vancouver laten zien. We zijn onder andere naar Stanley park geweest, een groot groen natuurpark aan de rand van het centrum. In Stanley park staan er totempalen van de tradiotionele inwoners van Canada de First Nations indianen. We hadden geluk met het weer, want Vancouver is bekend voor zijn grijze regenweer in de winter.

Na het doorkruisen van Stanley Park kwamen we aan bij de Seawall rondom het park. Deze dijk langs het water leid je langs de verschillende kleine strandjes die in de zomer vol met zonnebaders liggen. Na deze fikse wandeling kwamen we terug in het centrum van Vancouver aan.

Dit centrum ligt op een schiereiland en staat vol met wolkenkrabbers, de straten liggen volgens een dambordpatroon zeer rechtlijnig te wezen. Vanvouver is volgens Dana een dure stad om in te leven. De prijzen van de huizen en appartementsgebouwen zijn zo hoog dat veel jonge mensen de stad verlaten om een nieuw leven op te bouwen in de goedkopere steden van Canada..

Het kantoorgebouw van Microsoft waar Dana werkt, ligt vlakbij bovenstaand BC place stadion dat 's avonds blauw oplicht. BC place fungeerde als het olympisch stadion van de winterspelen 2010. Onder andere de openingsceremonie werd er gehouden. Momenteel spelen de BC Lions (Canadian football league) en de Vancouver Whitecaps FC (voetbal zoals bij ons) er hun wedstrijden. De capaciteit van het stadion is 54.000 toeschouwers.

We zijn 's avonds gaan eten in Dana's favoriete sushi restaurant. Vancouver heeft een overvloed aan aziatische restaurants. Veel aziatische immigranten noemen deze West-Canadeze stad hun nieuwe thuis. Terug thuis bij Dana hebben we de Samurai-klassieker "Lone wolf and cub" bekeken. Deze Japanse film uit begin jaren zeventig heeft een aparte "Japanse stijl"- zeg maar - en was uiterst amusant.

Dana is ook een fan van de bekende Japanse regisseur Akira Kurosawa. Hij had bijna al zijn films gezien. Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog geen enkele Kurosawa film gezien heb ... u wel ? Tijd voor Tora, Tora, Tora :-)

Het was bijzonder boeiend om nog eens 3 dagen op te trekken met Dana, en te filosoferen over van alles en nog wat. Dana heeft een encyclopedische kennis over zowat elk onderwerp ... ik heb mijn wist-je-datjes kennis weer flink bijgeschaafd. Een goede voorbereiding voor de volgende familie-kwis bij de familie Hermans :-) Quiz me quick ... de Canada versie.

Het ritme van de Hawaii-eilanden

"The loveliest fleet of islands that lies anchored in any ocean" zo verwoordde Mark Twain zijn liefde voor de Hawaii-eilanden. En hij heeft gelijk :-). De wondermooie eilandgroep ligt ideaal verankerd daar in het midden van de Stille Oceaan.

Dankzij deze gunstige lokatie baadt de eilandengroep het hele jaar in het zonlicht. Voor de eeuwige zomer moet je dus naar de Hawaii-eilanden reizen. Mag da ? Altijd zomer. De puristen zullen zeggen ... da mag niet. Ik vind het alleszins een geruststellende gedachte dat Hawaii bestaat. 

Wat ik ook zo wonderbaarlijk aan de Hawaii eilanden vind, is dat de hele levenscyclus verweven zit in de eilanden. Voor de kust van de Big Island is de oceaan al in verwachting van een nieuw eilandje Loihi  ... terwijl aan de andere kant Kauai al de pensioengerechtigde leeftijd heeft. Over x aantal jaar zal het sterven door erosie en verdwijnen onder het zeeoppervlak.  

In deze kwestie vormt het zeeoppervlak ook het gordijn waarachter het geboorteproces en sterfteproces zich afspeelt. Het blote oog ziet niet wat er zich afspeelt onder dat wateroppervlak :-) Net zomin als wij weten waar we vandaan komen of wat er gebeurt als wij sterven. 

Waar gaan we naartoe als we het tijdelijke voor het eeuwige inwisselen ? Sommige zeggen ... we verdwijnen in het grote niets ,volgens anderen eten we rijstpap met gouden lepeltjes in de hemel.

Ik hou het liever bij de metafoor van kopje ondergaan in die grote oceaan ... net zoals een eiland dat terug verdwijnt onder het wateroppervlak. Voor het blote oog is het niet meer zichtbaar, maar onder het wateroppervlak bevindt zich nog een hele nieuwe onderwaterwereld .... waar nog plaats is voor het  mysterie !

Maar genoeg gefilosofeerd nu ... we bevinden ons nog onder de levenden dus varen we verder op het cruise schip van het leven. Mijn cruise schip heeft dus enkele maanden de Hawaii eilanden aangedaan. Er is een rare soort van tegenstelling die je ervaart eens op de Hawaii eilanden. Hawaii behoort namelijk tot de wereldmacht USA. Dat merk je ook aan de infrastructuur ... alles moet bigger en better zijn voor de Amerikanen. Gigantische winkelcentra en hotels lijken soms als een tang op een varken te staan op de lieflijk exotische eilanden.

Een mooi metaforisch beeld van deze paradox ... was de vriendelijke Hawaiiaanse vrouw in de monstertruck. Dat ging zo ...ik moest de straat oversteken en er kwam zo'n monstertruck (zoals op onderstaande foto) naar me toe gereden. Onbewust doe je dan al een stapje terug, het is alsof een pitbull met opengesperde bek op je afkomt. De monstertruck stopte echter. Pas toen ...zag ik dat er een vriendelijke Hawaiiaanse vrouw achter het stuur zat. Zij gebaarde al glimlachend dat ik kon oversteken.

Wel de Verenigde Staten is die monstertruck, en Hawaii is als de ravissante exotische vrouw die achter het stuur zit. Je voelt de aanwezigheid van de wereldmacht Verenigde Staten in Hawaii ... in de vorm van de legerbasissen, de megalomane winkelcomplexen etc., maar gelukkig zit er - de natuurpracht, dat zonnige weer - een mooie vriendelijke Hawaiiaanse vrouw achter het stuur !

In dat opzicht is het voor de rest van de wereld misschien ook wel een zegen dat Barack Obama aan het stuur van de wereldmacht USA zit. Hij is misschien geen vrouw, maar hij is wel opgegroeid op de Hawaii eilanden !  

Volgens mij laat dit sporen na ... opgroeien in Hawaii :-). Ik heb zelf ondervonden hoe weldadig de schoonheid van deze eilandengroep kan zijn. Zijn zonnestralen en zijn heerlijk warme oceaan ... zijn fotogenieke stranden ... zijn kleurrijke bloemen en regenbogen. Het kamperen op Hawaii was ook een openbaring, in slaap vallen met het geluid van de Stille oceaan op de achtergrond.

De eilanden hebben een apart ritme ... een beetje zoals het aparte ritme van reggea-beat van Bob Marley zijn muziek, misschien vandaar ook dat Marley's muziek zo populair is op Hawaii. "There is a natural mystic blowing through the air, if you listen carefully now you will hear". Bob Marley

Ik ben niet de enige die weldaad van een verblijf op de Hawaii-eilanden ontdekt heeft. Zo ben ik veel mensen uit de USA en Canada tegengekomen die op Hawaii hun batterijen weer komen opladen, na een koude grijze winter. Veel mensen die in Alaska wonen, ontvluchten ook het bitterkoude klimaat en volgen de walvissen in de wintermaanden :-) op hun weg naar Hawaii.

Een eiland in de zon ... is het beste medicijn, tegen druilerig grijs winterweer !

Het laatste woord laat ik aan de Hawaiiaanse zanger Iz Kamakawiwo'ole,  met zijn versie van "Somewhere over the rainbow" ... bij het horen van dit lied moet ik weer denken aan Pua, de Hawaiiaanse vrouw die me een dikke knuffel gaf. Iz en Pua verpersoonlijken voor mij de Aloha spirit van de eilanden die niet in woorden is te vatten !

Island hopping

Mijn vlucht naar Vancouver vertrok in Maui, dus moest ik "Island hoppen" van de Big Island terug naar het naburige Maui. Op Kona airport steeg ik op met een klein Mokulele vliegtuig. 

We vlogen al snel boven de zwart geblakerde lava-velden van de Big Island. Langs de kust zag je de witte zandstranden en de schuimkoppende golven. Ook de koraalriffen worden duidelijk zichtbaar eens je als een vogel in de lucht hangt.

Het vogelperspectief van de Big Island  is  als een kameel met twee bulten, de Mauna Kea en de Mauna Loa vulkanen ... met daartussen een zweem van quasi doorzichtige witte wolken.

 In het luchtruim van Maui vlogen we deze keer langs de noordkant van de Haleakela vulkaan, op de heenreis hadden we de zuidkant uitgekozen. Nu kon ik de weg naar het stadje Hana vanuit de lucht bekijken. We zagen talloze riviertjes en watervallen die zich een weg banen door het regenwoud.

 Hoe korter we bij de luchthaven kwamen, hoe meer het begon te waaien. Het vliegtuig danste als het ware door de lucht, op en neer bewegend op de windstoten. De piloot vloog parallel met de landingsbaan van Kahului, het leek net of hij de baan ging voorbijvliegen. In mjn hoofd begonnen zich al allerlei rampscenario's af te spelen :"De piloot weet toch wel dat de landingsbaan daar ligt" vroeg ik mijzelf af. Het leek net of we niet genoeg plaats of tijd hadden om de 180 graden bocht te maken, die ons veilig op de landingsbaan terecht zou laten komen.

Op zo'n moment heb je eigenlijk een stewardess aan je zijde nodig, die in je oor komt fluisteren :"The way we are flying is completely normal, sir. Just relax, sit back and enjoy the flight". Eigenlijk zou je in iedere stress-situatie in je leven ... een stewardess met het naamplaatje Vanessa aan je zijde moeten hebben die  zegt "Deze situatie is volkomen normaal, Tom. Adem eens rustig in en uit en geniet verder van het leven :-)"

Mokulele airlines heeft geen stewardessen, maar gelukkig wel een piloot .. die piloot zette toen we de landingsbaan voorbijgevlogen waren een supersteile adem-benemende 180 graden bocht in. Met een grote boeing zouden we zo'n korte bocht nooit hebben kunnen maken, maar gelukkig kon dit kleine vliegtuigje wel zo scheef hangen ... De palmbomen aan de rand van de luchthaven, wiegde fel heen en weer door de hevige wind. Gelukkig hadden we een vakkundige piloot die ondanks deze stormwind, het vliegtuig veilig aan de grond zette. Ik was terug op Maui, voor mijn laatste 24 uren op de Hawaii eilanden.

The rain rains, the water flows

De Akaka watervallen liggen ten noorden van de stad Hilo. Het stormweer dat de voorbije 3 dagen hevige buien vanuit Alaska naar de oostkust van de Big Island had gestuurd, schotelde me een fascinerend natuurspektakel voor. De waterval bulderde van de grote toevloed aan regenwater. Mistige wolken van waterdamp stegen op rondom de Akaka falls.

Ua ka ua, kahe ka wai

The rain rains, the water flows

Als de regen regent, dan stroomt het water overvloedig ... Ugh.  Toen ik hier in 1998 passeerde was de waterval maar half zo breed. Naast de Akaka watervallen, zijn er ook nog de Kahuna watervallen. Volg de pijlen en je komt er wel :-)

Links en rechts van het pad zie je weelderig tropische planten. Deze vegetatie is zo verschillend van de dorre lava-velden aan de westkust ten noorden van Kona.

Na de Akaka falls reed ik verder noordwaarts. Er stond een strakke stormwind die de auto heen en weer deed slingeren. De Big Island kent een grote verscheidenheid aan landschappen en weersomstandigheden, zo sneeuwde het zelfs de voorbije week op de Mauna Kea vulkaan.

Hierboven poseer ik bij het uitkijkpunt over de Pololū vallei, de meest noorderlijke van de erosievalleien aan de Kohala kust. Pololū betekent lange speer. Om er te geraken moet je naar de noordelijke uithoek van het eiland rijden, helemaal tot het einde van de weg. En dat allemaal om 10 seconden uit de wagen te stappen om een foto te maken van de Pololū vallei ... zo van ... kijk-ik-ben-er-toch-maar-mooi-geweest. De kodak is koning in het toeristenrijk.

Het standbeeld op de volgende foto is Kamehameha I, ook wel Kamehameha de Grote genoemd. Want zeg nu zelf...  koning Kamehameha de Kleine ... die naam past niet echt bij de koning van de Hawaii archipel.

Onze Kamehameha is de oprichter van het voormalige Koninkrijk Hawaï. Na het veroveren van alle Hawaïaanse eilanden stichtte hij dit koninkrijk in 1810. Zijn volledige naam was Kalani Paiʻea Wohi o Kaleikini Kealiʻikui Kamehameha o ʻIolani i Kaiwikapu kaui Ka Liholiho Kūnuiākea. Niet echt praktisch, maar het heeft wel iets koninklijks.

Eens terug aan de westkust scheen de zon weer volop en was het blue skies all the way, het kenmerk van de Kona kustlijn. Met Hawaiiaanse muziek als soundtrack bij het landschap reed ik richting zonsondergang over de zo vlak als een biljartlaken geasfalteerde highway ...

Net voordat de zon in de Stille Oceaan zou zakken, kwam ik aan bij het mooie Hapuna beach park. Een prachtig strand aan de Kona-kust. De foto in zwembroek die gemaakt is van mij in 1998 op ditzelfde strand, staat nog altijd in mijn geheugen gegrifd. Een beetje schaapachtig stelde ik vast dat ik op deze trip, bijna 15 jaar later, nog altijd diezelfde O'neill boardshort gebruik om in de oceaan te duiken :-) Van een vintage zwembroek gesproken.

Terwijl ik terugliep naar mijn wagen werd ik nog getrakteerd op een typische Hawaiian sunset, inclusief wuivende palmbomen.