Puna district

Het Puna-district ligt in het rode gebied op de kaart. Ik wou eens een kijkje gaan nemen in het gebied rondom de stad Pohoa. Met de bus kon ik er niet geraken, want zondags reden er geen bussen. En per uitzondering was het maandag een feestdag, Presidents-day. Dus dan ook al geen bussen. Omdat het gebied in en rondom Pohoa bekend staat als een soort van regenwoud, had ik geen zin om er te gaan liften. In de regen staan langs de kant van de weg is geen pretje.

Puna district in het rood

Dus dan maar een auto huren. Bon, de Nederlander, had mij verteld dat je best langs een Europese website een auto huurt. Om 1 of andere reden geven de autoverhuurders forse kortingen aan Europeanen. Je kan zelf vergelijken kijk op expedia.com of expedia.nl. Op de Nederlandse expedia versie krijg je een goedkopere aanbieding en bovendien is de verzerkering all-inclusive.

Op de luchthaven van Kona, begon ik dus aan de tocht met de huurwagen. Ik reed via de "saddle-road" richting oostkust. De zadelweg is de korste verbinding tussen Kona en de stad Hilo aan de oostkust. De weg slingert zich een weg tussen de twee grote vulkanen van het eiland. Aan de Kona-zijde was het prachtig weer, en ook op het hoogste punt van de weg op 2021 meter scheen de zon nog  à volonté. Eenmaal de afdaling ingezet naar Hilo kwam ik echter in de mist en later in de regen terecht. De oostkust is de regenachtige kant van het eiland.

De top van de saddle road 2021 m

Eens ik Hilo gepasseerd was begon het weer een beetje op te klaren. Het landschap werd ook groener en groener. Het laatste grote dorp voordat ik aan de kust toekwam was Pohoa. Eens voorbij Pohoa reed ik door weelderig regenwoud.

Eens ik op de Kapoho-Kapalana road zat, ging de weg ook op de "jungle" toer. De kustweg slingert namelijk als Tarzan van liaan tot liaan, constant op en neer.  Alsof je met je wagen op een harmonische sinusgolf rijdt ... op en neer op de rode lijn op volgende foto.

Die rode draad in dit verhaal bracht me naar de Kalani camping (http://www.kalani.com/), vlak aan de zwarte rotsvulkaan-kust. Kalani was wat prijziger dan de andere campings in de buurt, maar het grote voordeel waren de overdekte campingplaatsen. Een must in het regenwoud, want het heeft bijna de hele nacht geregend. Gelukkig zat ik droog onder de overkapping.

Overdag waren er ook zonnige perioden, zoals op onderstaande foto te zien is. Op het bankje onder de palmboom gezeten, geraakte ik in gesprek met Hélène uit Ottowa. Ze verbleef voor een week in Kalani. Ze kampeerde er wel niet, maar verbleef in een gastenkamer. Ieder jaar ging ze 1 week alleen op vakantie. Haar man deed hetzelfde ... al nam die wel meestal enkele van zijn vrienden mee. Dit jaar bijvoorbeeld ging hij skiën in Utah.

Daarnaast gingen ze ook 2 weken op vakantie met het hele gezin ... man, vrouw en 1 zoon.  Hélène was franstalig, ze zei dat er in Canada ongeveer 1 miljoen franstaligen buiten de Franse province Quebec wonen en dat in Canada alle documenten tweetalig moeten worden opgesteld. Zo kwam het gesprek op België en zijn taalperikelen.

De Kalani camping ligt vlakbij de stromende lava. Onderstaande foto is het begin van het pad richting die vloeibare lava. Je moet ongeveer 4 km lopen om er te geraken en het is verplicht om met een gids te gaan . Ik heb het niet gedaan omdat ik geen tijd meer had. Bovendien vragen die gidsen 100 dollar per persoon.

Ik stuurde mijn Nissan huurwagen echter richting Hilo "on a road down memory lane". Ik had deze tocht van Hilo richting het noorden van de Big Island, al eens eerder gemaakt, 15 jaar terug in de tijd.

.

In de mijn geheugenwereld had de Big Island een iets andere vorm, dan in de werkelijkheid. De lacunes werden nu weer van een update voorzien. Er was ook een heel resorten dorp, met winkelcentra en talloze appartementen bijgekomen in de lava-velden langs de kust. Ja, ook op Hawaii staat de tijd niet stil.